جامعه نیاز به تلنگرهای تئاتر رورانس دارد

به گزارش مشهد فوری؛ اسدیان در توضیح اینکه چرا به سراغ این موضوع رفته است، اظهار کرد: این کار از یک دغدغه بسیار عمیق و البته قدیمی بیرون آمده است. آدم‌ها به لحاظ مالی در ۳ دسته فقیر، متوسط و پولدار قرار می‌گیرند.

وی افزود: نوع دغدغه، مشکلات، تفریح و... در فقیر و پولدار مشخص است و به عبارتی تکلیف این دو قشر با خودشان معلوم است، اما قشر متوسط که ۶۰، ۷۰ درصد جامعه را تشکیل می‌دهند، چیزی که از آن‌ها برداشت می‌شود با آنچه هستند متفاوت است.

اسدیان ادامه داد: این‌ گروه برای حل این تناقض تصمیماتی می‌گیرند غافل از اینکه یک مشکل به مشکلاتشان اضافه می‌شود. تئاترهایی که می‌بینیم اکثرا دست روی دو قشر فقیر و پولدار می‌گذارند، اما دغدغه من همیشه قشر متوسط بوده است.

وی خاطرنشان کرد: دغدغه دیگرم این بود که فارغ از هر مسئله‌ای ما انسان‌ها معمولا قربانی یکدیگر هستیم، این چرخه وجود دارد و ما در حق خودمان ظلم در جایی خواسته و در جایی سهوی و ناخواسته ظلم می‌کنیم. دغدغه تئاتر «رورانس» از اینجا بیرون می‌آید و در واقع این تئاتر و بازیگرانش به عنوان یک مصداق گرفته شده‌اند، اما در هر شغل و صنفی امکان دارد این مسئله وجود داشته باشد. هدف من نیز صرفا تلنگر زدن است که نکند من ناخواسته به کسی ظلم می‌کنم یا خود یک قربانی هستم.

وی در خصوص تصمیمش برای انتخاب این تئاتر پس از سال‌ها دوری از این حوزه به عنوان یک انتخاب پرچالش اظهار کرد: چالش و ریسک جزء جدایی نشدنی زندگی من است و همیشه از آن استقبال می‌کنم. ما در این نمایش، تئاتر را یک مصداق گرفتیم؛ بحث من در واقع نقد اجتماعی است در هرچیزی امکان دارد این سوءاستفاده به وجود آید، افرادی که سالم کار می‌کنند و دغدغه‌مند هستند قطعا از این ماجرا استقبال می‌کنند.

اسدیان ادامه داد: استعدادهای زیادی داریم که بنا بر مسائلی خارج از بحث فنی از چرخه هنری حذف می‌شوند و من سعی کردم مخصوصا از بازیگرانی استفاده کنم که جوان هستند و تجربه کمی دارند تا این مفهوم را برسانم و حیف نشوند.

کارگردان نمایش رورانس خاطرنشان کرد: اجرای عموم ما نسبت به جشنواره بسیار متفاوت شد. طراحی صحنه به طور کلی تغییر کرد و در متن، طراحی و کارگردانی تغییراتی داشتیم و این تئاتر جزو تنها آثاری بود که بدون اجرای عموم وارد جشنواره شد.

وی در خصوص سنگینی فرم بر محتوای نمایش رورانس گفت: من از محتوا به فرم رسیدم نه برعکس. به همان میزان که محتوا مهم است فرم نیز اهمیت دارد و تطابق این دو برای من بسیار اهمیت داشته و دارد. محتوا آن چیزی است که به ذهن می‌رسد و فرم آن چیزی است که با چشم می‎‌بینیم. من تلاش کردم این تطابق به وجود بیاید.

وی ادامه داد: در واقع من نیامده‌ام فرم را شبیه چیزی بگیرم، فرم من افراد جامعه بودند یعنی سنگینی که جامعه بر روی افراد می‌گذارد؛ من چقدر از خودم خارج می‌شوم تا بخواهم توجه دیگران را جلب کنم و مردم را راضی نگه دارم. مگر جامعه در زندگی ما سنگینی نمی‌کند و آن را تحت‌الشعاع قرار نمی‌دهد و کارهایی که انجام می‌دهیم فقط برای این است که در جامعه پذیرفته شویم و از خودمان خارج می‌شویم.

اسدیان ادامه داد: حرفی که من در نمایش زدم این است که چرا ما دنیای تلخ زندگیمان را تبدیل به شیرینی کاذب می‌کنیم. چرا می‌خواهیم آن چیزی باشیم که نیستیم چه چیزی ما را به این قضیه وارد می‌کند؛ طراحی که انجام شده صرفا به دلیل این موضوع بوده است و اگر نقدی بر آن وارد است من آن را می‌پذیرم.

وی با اشاره به این مسئله که فیلم یا نمایش زمانی که تمام می‌شود تازه باید در ذهن مخاطب آغاز شود، اضافه کرد: من دوست ندارم مخاطب من زمانی که سالن را ترک می‌کند نمایش در ذهنش تمام شود، نمی‌گویم موفق بوده‌ام یا نه صرفا هدف من، این بوده است.

اسدیان تصریح کرد: من باید آن چیزی را به مخاطب بگویم که دغدغه آن را دارم وگرنه هم مخاطب و هم خودم را فریب داده‌ام. اگر این دغدغه‌ها در اثر نیامده و یا به نوعی منتقل نشده است، قطعا ضعف من کارگردان و نویسنده است. من همیشه نسبت به خود منتقد سرسختی بوده‌ام. امیدوارم توانسته باشم بخش زیادی از آنچه که در ذهن من بوده است را به مخاطب منتفل کنم. باید خودمان هوای خودمان را داشته باشیم و دغدغه این باشد که سالم کار کنیم.

مشهد در حوزه نویسندگی تئاتر با کمبود روبه‌رو است

سیدحبیب قاانی، منتقد سینما و تئاتر نیز در ادامه این نشست اظهار کرد: حداقل در مشهد به خاطر ندارم که تئاتری را دیده باشم که «تئاتر در تئاتر» بوده و این نگاهی که کارگردان به پشت صحنه تئاتر دارد را داشته باشد.

وی اضافه کرد: این موضوع ریسک بسیار بالایی دارد و آن هم این است که برای فعالان صنف تئاتر شاید خیلی خوشایند نباشد که نمایشی با این مضمون آسیب شناسانه اجرا شود، اما نوید اسدیان چنین ریسکی را پذیرفته و موضوع حساسی را به روی صحنه آورده است. نمی شود منکر آن شد چون به هرحال بخشی از واقعیت هنری ما این موضوع است و پشت صحنه‌هایی وجود دارد که همیشه سالم نیست و در این نمایش به شکلی دیده شده است.

قاآنی با اشاره به اینکه هنوز در شهر هنرمندانی وجود دارند که می‌توانند بنویسند، خاطرنشان کرد: در بحث نویسنده در مشهد بسیار خلاء وجود دارد، چون برخی از نویسندگان از شهر مهاجرت کرده‌اند و آن‌هایی که مانده‌اند نیز باید با توجه به دغدغه‌هایشان مورد حمایت قرار گیرند؛ حضور افرادی چون نوید اسدیان که خود متن نمایشش را نوشته اتفاق خوبی است.

وی در خصوص بازیگرهای این کار گفت: اسدیان در این کار ۲ یا ۳ چهره جدید را به شهر معرفی می‌کند که مطمئنا در آینده‌ای نزدیک کارهای بیشتری از آن‌ها خواهیم دید. این چهره‌های جدید در رورانس نیز به نحو احسنت خود را در اجرا ثابت کردند و اجرای خوب آن‌ها باعث نمی‌شود که تماشاگران احساس کنند با نابازیگر مواجه شده‌اند.

وی ادامه داد: شاید اگر بازی را فقط در حجم دیالوگ نگذاریم هرکس به نوبه خود و به میزانی که کارگردان خواسته است کاملا روی صحنه بازی می‌کند، از این حیث مطمئن می‌گویم به دلیل اینکه من در دو نوبت این کار را دیده‌ام یکی در زمان جشنواره تئاتر خراسان رضوی و دیگری در اجرای عموم، شاید در زمان جشنواره با این نظر هم عقیده بودم که به نحو احسن از عهده آن برنیامده‌اند، اما در اجرای عمومی فاصله بازیگرهای باتجربه با بازیگرهایی که برای بار اول است به روی صحنه می‌روند، تفاوت فاحشی ندارد.

این منتقد تئاتر و سینما تاکید کرد: اسدیان ۲ اتفاق خوب رقم زده است، یکی اینکه چهره انتخاب نکرده تا به مخاطب ذهنیت ندهد یعنی اجازه دهد مخاطب خودش در مورد شخصیت‌ها فکر کند و از آن طرف چه خوب که به تیم بازیگری خود اعتماد کرد و چهره‌های جدیدی را معرفی کرد.

وی با اشاره به رشد قارچ گونه کلاس‌های بازیگری در مشهد، اظهار کرد: این نمایش فرصت و تلنگری است تا چشممان را بر روی برخی از واقعیت‌ها نبندیم. همزمانی این نمایش با اتفاقاتی که در سطح شهر در حال وقوع است، خصوصا که چهره‌ها و آدم‌هایی از تهران می‌آیند و دوره می‌گذارند و تصور اینکه من با شرکت در این دوره‌ها طی یک هفته یا ۱۰ روز می‌توانم بهترین بازیگر شوم، حبابی است که برای نسل جوان و علاقه‌مند به این حوزه ایجاد می‌شود، شاید این نمایش این حباب را بترکاند و مقداری چشم والدین را به واقعیت‌های جامعه باز کند.